Jeśli już się robi film o tak wielkiej postaci jak prymas Wyszyński to należy włożyć w to trochę serca. Temu filmowi brakuje przede wszystkim dobrego scenariusza, poza tym jest bardzo mdły, nie chce się oglądać kolejnych po sobie następujących, nudnych scen. Jedynym plusem jest znakomita kreacja Andrzeja Seweryna, a zawiodłem się nawet na mojej ulubionej Mai Ostaszewskiej. Na stronie wcześniej czytamy: "fascynujące studium samotności i wiary na tle dramatycznych wydarzeń lat 50tych". Trochę mnie to wprawiło w konsternację, gdyż sam film jest niezmiernie niefascynujący. A co do dramatycznych wydarzeń, to nie zauważyłem zanadto takowych.