Od samego początku, wiedząc bardzo niewiele o tym filmie, spodziewając się czegoś na kształt
dramatu (nie ukrywam, że pochopnie pokierowałam się tematyką w ocenie gatunku), uznałam
film za śmieszną głupotę – w całkiem pozytywnym znaczeniu. Nie wiedziałam od której strony
ugryźć postać Adolfa, jego relację ze Schlomo i początkową część fabuły. Niemniej zabawne
dialogi, przerysowana hitlerowska maniera i dwa mocne punkty produkcji - Götz George w roli
Herzla i Bernd Birkhahn jako jego przyjaciel „Bóg” Lobkowitz, Stworzyły spójną ale i groteskową
całość.
Po obejrzeniu całości, moje myśli zaprzątała nie rozedrgana postać przyszłego Fuhrera, ale
wartości, jakie dostrzegłam w „Mein Kampf” Odermatta.


[UWAGA SPOILER] Zrobiło mi się szkoda Schlomo, niezrozumiałym było dla mnie tak gwałtowne
przejście Gretchen na stronę Adolfa (na koniec, gdy upewniłam się w tym, że dziewczyna
naprawdę odwróciła się od Schlomo, doszło do mnie, że ten „zabieg” miał pokazać charyzmę
Hitlera i sposób, w jaki zjednywał sobie „pobratymców”). Dopiero wtedy jakoś dotknęła mnie
prawdziwość (względna) tej historii zatuszowana sielankowym wstępem i początkowo niepewną,
wycofaną postawą młodego Hitlera. [/SPOILER]


Film nie jest arcydziełem, ale ja lubię poświęcać swój czas mniej znanym (w Polsce)
produkcjom, a skupiając się wyłącznie na rozegraniu tegoż „Mein Kampf” dużym plusem zdaje
się być manipulowanie uczuciami widza – rozczarowanie, jakie odczuwa się, kiedy (w porę lub
nie..) uświadamiamy sobie, że młody bohater nie bez powodu nosi takie, a nie inne nazwisko,
zmienia pogląd na cały film. Początkowy dyskomfort związany z uprzytomnieniem sobie tego faktu
– przynajmniej w moim przypadku – przerodził się w poniekąd coś dobrego, bo skłonił mnie do
refleksji i pozytywnie wpłynął na moją ogólną ocenę produkcji.

To jedyna adaptacja dramatu George’a Tabori, jaką dotąd przyszło mi zobaczyć, więc nie mam
porównania co do użytych w filmie rozwiązań, jednak to, co zobaczyłam chyba mi wystarcza. Tak
uważam.